کد مطلب:20567 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:7

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

چرا انسان ها در شرايط سخت بيشتر به ياد خدا هستند؟

قرآن كريم در آياتي چند اين موضوع را مطرح كرده كه انسان به هنگام گرفتاري و در افتادن به سختي هاي چاره ناپذير، به خداوند روي مي آورد و به سوي او باز مي گردد اما پس از رفع گرفتاري به فراموشي دچار مي شود و غرور او را فرا مي گيرد.(1) دليلش آن است كه وقايع و مشكلات و شرايط سخت زندگي ، نقش بيدارگري دارد. انسان در پرتو سختي ها به خود مي آيد و مي فهمد كه به موجودي برتري نيازمند است. در اين حال فطرت الهي خويش را باز مي شناسد و مي تواند حضور خداوند را در قلب خود ببيند. اين ادراك ذهني، حسي يا عقلي نيست، بلكه ادراكي حضوري است و شامل كافران نيز مي شود، پس مشكلات ، فطرت را شكوفا مي سازد، همان طوري كه غفلت ، چراغ فطرت را خاموش يا كم نور مي سازد. در هنگامة وفور نعمت و غرقه شدن در شادي، انسان احساس بي نيازي مي كند و از درگاه حضرت حق دور مي شود، چنان كه قرآن مجيد مي فرمايد: ان الانسان ليطغي أن رآه استغني؛ انسان طغيان مي كند وقتي خود را بي نياز مي بيند.(1)

پي نوشت ها :

1 - زمر ، آيه 39 آيه 8 و عنكبوت (29) آيه 65 و لقمان (31) آيه 32.

2 - علق (96) آيه 7 و 6.